Als “Sharing The Blues” een van je levensdoelen is, dan kan deze missie enkel slagen, zoveel is wel duidelijk na de heerlijke try-out voorstelling van het gelijknamige album, dat brothers in arms Kathleen Vandenhoudt en Bruno Deneckere op ons afvuren. Al meer dan twintig jaar delen ze lief en leed en natuurlijk het podium, maar samen een album opnemen, dat kwam er voorheen nooit van. Maar, het wonder is geschied ! Een pareltje van een plaat, waar ze ieder ongeveer de helft van de songs schreven, met als mooie titel “Sharing The Blues”, is vers van de pers en zoiets moet gevierd worden

Vanavond heeft de platenzaak-concertzaal Djingel Djangel op het Eilandje in Antwerpen, de eer en het genoegen om het illustere duo het eerste podium te geven en het was dadelijk raak. Als dit super getalenteerde singer-songwriter duo de koppen bij elkaar steekt zijn de verwachtingen dan ook hooggespannen. Wat een prachtige mix van blues, soul en country omhelzen de nieuwe nummers en live komen de perfecte match van hun stemmen, geflankeerd door een band om U tegen te zeggen nog meer tot hun recht. Want niet enkel op plaat, maar ook live kan het duo rekenen op de zalige ritmesectie van drummer Marcus Weymaere en bassist Carlo Van Bellegem. Boreling “Sharing The Blues” telt elf nummers, wat kort om een volledige live set te vullen, maar beide artiesten hebben al keuze te over in hun rijke repertoire om deze nieuwe songs aan te vullen met gekende klassiekers en zelfs onuitgebrachte nummers die ons al dadelijk als nieuwe aankomende toppers in de oren klinken.

Sharing is caring zegt het spreekwoord en dit geldt voor vele dingen in dit leven. Vreugde, vriendschap, liefde en verdriet, maar ook muziek kunnen we allemaal onder de noemer of het gevoel van blues plaatsen en niets is mooier dan dit te kunnen delen met mensen die je liefhebt. Zo betekent de titel “Sharing The Blues” niet enkel veel voor de gelijkgestemde zielen van Bruno en Kathleen, maar zien ze dit als een boodschap om dit heerlijke, onmisbare gevoel met iedereen te delen die het horen wil. Het is dan ook symbolisch dat zowel het album als de reguliere set met de titeltrack van het nieuwe album afsluiten als een wijze les voor het leven.

Als openingstrack voor de avond wordt gekozen voor de prachtige mid-tempo ballade en radiovriendelijke tune “So In Love With You”, waar dadelijk de perfect harmonische samenzang in het oor springt, een lied over vlinders in de buik en het wonderbare gevoel van hopeloze verliefdheid, gevolgd door het bluesy en funky “Reach For My Arms”, waarin Kathleen met open armen haar hulp aanbiedt in donkere tijden en haar stem naar eenzame hoogtes duwt. Ook in het walsende “I Can Be Your Bluebird” biedt ze een troostende, liefdevolle schouder aan terwijl Bruno ons parlando ieders dagelijks tranendal mag uitleggen in “Sunday Tears”, die op diezelfde dag glinsteren als diamonds on your face. Na deze mooie beeldspraak overvalt ons een romantisch “Blue Bayou” gevoel in “Drifting”, met tedere akoestische gitaaropvulsels van Bruno, warme basnoten van Carlo Van Bellegem en de schuifelende snaredrum van Marcus Weymaere doet de rest. De eerste set wordt feestelijk afgesloten met het stevig rockende “The Blues”, dat moeiteloos het publiek doet swingen vanuit hun stoel.

De batterijen voor de tweede set zijn, na Bruno's twee sigaretten tijd, snel opgeladen en Kathleen opent met de absolute hartenbreker van het nieuwe album, “How Broken Can A Heart Be”, een break-up song over liefde krijgen en liefde geven. Ze is een absolute topper in het schrijven van songs die recht naar het hart gaan en recht uit haar ziel komen, zoals het emotionele “It’s Not Black”, dat met weinig worden enorm diep treft. Ook het nummer dat Bruno al grappend aankondigt als twaalfde het nummer dat ze schreef toen de plaat al af was, “I Count Them All” is zo een hoogtepunt. Top blijven ook de klassiekers klinken zoals de schitterende Dylaneske countryblues “The Crescent Of The Moon” of een ander levendig uitgesponnen gouden oudje, “Diamond”, waar Marcus en Carlo ieder solerend hun gloriemoment mogen beleven en Bruno zijn soleerkunsten laat zien op akoestische gitaar, net zoals in het bluesy rockende “This Wildwood’s On Fire”, waar hij nog grappend alle Antwerpen de “Aaa” van Antwerpen laat meezingen en terloops meegeeft dat het normaal “iee” is dat het meezingrefrein dicteert.

Geen idee welke grap Bruno en Kathleen tijdens hun totaal uitverkochte driedaagse in Gent uit hun mouw gaan schudden, maar dat het opnieuw een uniek feestje gaat worden tijdens hun albumvoorstelling in de Missi Sippi staat nu al vast. Ik zou zeggen, “Jump On The New Peacetrain”, en laat je rijden door deze fantastische bende!

Yvo Zels

Meer foto's